مدیر کسب و کار الکترونیکی اینترنتی

URL مخفف چیست و توسط چه کسی ابداع شد؟

URL مخفف Uniform Resource Locator است: روشی هماهنگ و یکپارچه برای تعیین محل منابع در فضای دیجیتال.

اصطلاح URL و همین‌طور شیوه‌ی استفاده از آن را تیم برنرز لی پیشنهاد و طراحی کرد.

پیشنهاد روشی برای تعیین آدرسِ هر چیزی در فضای دیجیتال، بخش مهمی‌از اختراعِ اینترنت و وب محسوب می‌شود؛ افتخاری که امروز آن را معمولا به تیم برنرز لی نسبت می‌دهیم.

اگر بخواهیم کمی‌ساده -و تا حدی غیردقیق- صحبت کنیم، می‌توانیم بگوییم بسیاری از URL‌ها، موقعیت یک فایل را در جایی از فضای وب برای ما تعیین می‌کنند.

فایلی که می‌تواند یک عکس، فیلم، متن ساده، فایل قالب‌بندی یک سایت (CSS)، برنامه (مثلاً PHP) یا هر چیز دیگری باشد.

اگر چه آن‌ها که تخصصی‌تر کار می‌کنند، می‌دانند که Resource فقط شامل فایل نیست و می‌تواند به منابع دیگر (مثلاً پاسخ به یک پرسش مشخص از پایگاه داده) نیز اشاره کند؛ اما فعلا همین که فرض کنیم URL به یک فایل در جایی از فضای دیجیتال اشاره می‌کند، کافی است.

بخش‌های اصلی در ساختار URL چیست؟

این همان قسمتی است که می‌توانیم در موردش ساعت‌ها حرف بزنیم؛ ولی ما قصد داریم فقط چند نکته‌ی کوتاه و کلیدی درباره‌ی آن را در اینجا مرور کنیم.

یک URL سه بخش اصلی دارد.

اجازه بدهید برای درک بهتر هر یک از این سه بخش، یک مثال بسیار ساده از آدرس‌دهی‌های روزمره مطرح کنیم:

این توضیحات را که یک مدیر به همکار خود می‌گوید، در نظر بگیرید:

• زنگ بزن به شرکت آماموتور، بگو وصل کنند بخش بازرگانی خارجی؛ اونجا با خانم مهربانی صحبت کن.
• این بسته را به صورت حضوری در شهرِ کرمان به آدرس «خیابان امام خمینی. پلاک ۱۲۰» تحویل بده.

هر یک از این دستورها به سه بخش تقسیم می‌شوند:

پروتکل ارتباطی: زنگ بزنیم؟ / حضوری برویم؟ / نامه بفرستیم؟

مقصد (کلی): شرکت آماموتور / شهر کرمان

آدرس‌های داخلی: بخش بازرگانی خارجی، خانم مهربانی / خیابان امام خمینی. پلاک ۱۲۰

هنگام ساخت URL هم از بخش‌بندی مشابهی استفاده می‌شود.

ما معمولاً‌ پروتکل‌های ارتباطی http و https را می‌بینیم که برای دسترسی به وب‌سایت‌ها استفاده می‌شوند؛ اگر چه پروتکل‌‌های دیگری هم (مثلFTP، mailto وtelnet ) هم وجود دارند.

در قسمت میانی، آدرس‌هاست (مقصد کلی)‌ را می‌بینیم.

قسمت پایانی هم، شامل همان آدرس و جزئیاتی نهایی است که ما را به مقصد (یا فایل یا منبع) مورد نظر می‌رساند.

در آدرس بالا شما با استفاده از پروتکل http به سرورِ http://learningseosite.blogfa.com متصل می‌شوید و در آن‌ها به آدرس دقیقی که می‌دانید‌ (مثلاً صفحه‌ی /post/28/ یا هر صفحه‌ی دیگر) مراجعه می‌کنید.

بخش‌های URL:

به تشریح قسمت‌های آن می‌پردازیم:

http://

براي ايجاد خط‌ها در ابتدا نياز به يک شيء گرافيکي مانند Pen HTTP که مخفف Hypertext Transfer Protocol و یک فناوری شناخته شده برای ارتباط بین بازدیدکننده و وب سرور می‌باشد. در بعضی آدرس‌ها ممکن است شما با عبارت HTTPS برخورد کنید که یک فناوری امن توسعه یافته برای خریدها و اطلاعات حساس آنلاین می‌باشد. اولین قسمت URL نشان می‌دهد که آدرس از چه پروتکلی برای رد و بدل کردن اطلاعات بین کاربر و سرور استفاده می‌کند و نام دامین توسط "//:" جدا می‌شود.

نام دامنه (domain name):

نام دامنه نوشته‌‌‌ای می‌باشد که به جای آدرس آی پی نشان داده می‌شود و برای شناسایی وب سایت‌ها استفاده می‌شود. برای مثال IP آدرس مربوط بهFacebook ، -69.63.176.13 می‌باشد؛ یعنی می‌توان به جای نوشتن facebook.com آدرس آی پی را در آدرس بار مرورگر نوشت و وارد شد و برعکس هم که رایج تر می‌باشد، نام دامین را به جای آی پی می‌توان وارد کرد.

/ و در ادامه نام فایل (Forward Slash, Then File Name):

مسیر از کامپیوتر تا همان فایل را نمایش می‌دهد. یک کمد کتابخانه‌‌‌ای را در نظر بگیرید که همه پوشه‌ها بر اساس موضوع و اطلاعات چیده شده اند. بر اساس این موضوعات می‌توان به فایل مورد نظر دسترسی پیدا کرد. این روش شناسایی به راحتی نشان می‌دهد که این فایل را در کجای وب سرور می‌توان پیدا کرد و سپس برای کاربر نمایش دهد.

نام فایل (Name of File):

نام فایل معمولا در انتهای آدرس URL می‌آید و معمولا با پسوندهای htm، html، php یا aspx می‌باشد. اگر بخواهیم به عقب پیمایش کنیم، قبل از نام فایل، نام پوشه و قبل از آن دامین و در نهایت به پروتکل http می‌رسیم. بعضی مواقع URL را وب آدرس نیز می‌گویند که هر دو عبارت صحیح می‌باشد.

انواع URL:

آدرس‌های نامنظم (messy):

این نوع آدرس URL درآمیخته با اعداد و حروف می‌باشد که در مجموع هیچ معنی و مفهوم خاصی ندارد. برای مثال: http://www.example.com/w0p345jh89546kmj. به طور معمول این آدرس‌ها از طریق برنامه‌هایی ایجاد می‌شوند که هزاران صفحه وب را در همان نام دامنه ایجاد می‌کنند.

آدرس‌های پویا (dynamic):

در واقع این نوع آدرس‌ها از همان آدرس‌های نامنظم که توضیح دادیم، آمده است. آدرس‌های پویا (داینامیک) نتیجه نهایی کوئری (درخواست)‌هایی می‌باشد که به پایگاه داده ارسال می‌شود و معمولا شامل عبارت‌هایی مانند ؟، &، %،= و ... می‌باشد. آدرس‌های پویا معمولا برای وب سایت‌هایی استفاده می‌شود که مبتنی بر مصرف کننده هستند؛ مانند وب سایت‌های فروشگاه‌ها که برای درخواست هر صفحه‌ی کالا یک درخواست به پایگاه داده فرستاده می‌شود.

آدرس‌های ایستا (static):

وب آدرس‌های ایستا (استاتیک) بر خلاف وب آدرس‌های پویا هستند و صرفا برای یک صفحه خاص در نظر گرفته شده اند و بنا بر درخواست کاربر، آدرس صفحه تغییری نمی‌کند.

آدرس‌های مخرب (obfuscated):

آدرس‌های مخفی یا مخرب در درجه اول برای خرابکاری‌های فیشینگ به کار برده می‌شوند. اساسا در این‌ها، یک آدرس URL معتبر طوری تحریف شده است تا آن را مشروع سازد. زمانی که کاربر روی این آدرس‌ها کلیک کند، به وب سایت‌های مخرب هدایت می‌شود!

منبع:learningseosite